Miguel de Unamuno: La oración del ateo

La oración del ateo

Oye mi ruego Tú, Dios que no existes,

y en tu nada recoge estas mis quejas,

Tú que a los pobres hombres nunca dejas

sin consuelo de engaño. No resistes

a nuestro ruego y nuestro anhelo vistes.

Cuando Tú de mi mente más te alejas,

más recuerdo las plácidas consejas

con que mi alma endulzóme noches tristes.

¡Qué grande eres, mi Dios! Eres tan grande

que no eres sino Idea; es muy angosta

la realidad por mucho que se expande

para abarcarte. Sufro yo a tu costa,

Dios no existente, pues si Tú existieras

existiría yo también de veras.

Μιγκέλ ντε Ουναμούνο  
                                 
                                    Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ

                           Άκουσε την προσευχή μου , Θεέ που δεν υπάρχεις,

                           και  δεν ακούς   τα παράπονά μου,

                           Εσύ που δεν αφήνεις τους φτωχούς ανθρώπους

                           δίχως  απατηλή  παρηγοριά.  Δεν αντιστέκεσαι

                           στις προσευχές μας και  στις επιθυμίες μας.

                           Όταν  μακραίνεις απ΄ το νου μου,

                           θυμάμαι πιο πολύ τους γαλήνιους μύθους

                           που γλύκαναν την ψυχή μου τις θλιμμένες νύχτες.

                           Είσαι μέγας Θεέ μου! Είσαι τόσο μέγας

                           που δεν υπάρχεις χωρίς την Ιδέα.  Είναι τόσο στενή

                           η πραγματικότητα που επεκτείνεται

                           να σε καλύψει. Υποφέρω σε βάρος σου,

                           Θεέ που δεν υπάρχεις,  γιατί αν υπήρχες

                           θα  υπήρχα κι εγώ πραγματικά.

                                                   Μετάφραση: Μόσχος Λαγκουβάρδος