En el grupo de los poetas del medio
siglo estudiamos una serie de autores que habían nacido antes de la Guerra Civil.
Entre ellos destacamos al poeta asturiano Ángel González (Oviedo, 1925 –
Madrid, 2008) cuya obra refleja un concepto existencial marcado en parte por la
terrible situación que el propio autor vivió en su niñez tras la Guerra Civil
(miedo, hambre desolación…) y en parte por su inclinación política y social completamente
contraria al régimen dictatorial.
VIDA Y OBRA DEL POETA:
POEMA
Para que yo me llame Ángel González
Para que yo me llame Ángel González,
para que mi ser pese sobre el suelo,
fue necesario un ancho espacio
y un largo tiempo:
Hombres de todo mar y toda tierra,
fértiles vientres de mujer, y cuerpos
y más cuerpos ,fundiéndose incesantes
en otro cuerpo nuevo.
Solsticio y equinoccios alumbraron
con su cambiante luz, su vario cielo,
el viaje milenario de mi carne
trepando por los siglos y los huesos.
De su pasaje lento y doloroso,
de su huida hasta el fin, sobreviviendo
naufragios, aferrándose
al último suspiro de los muertos,
yo no soy más que el resultado, el fruto,
lo que queda, podrido, entre los restos;
esto que veis aquí,
tan solo esto:
un escombro tenaz, que se resiste
a su ruina, que lucha contra el viento,
que avanza por caminos que no llevan
a ningún sitio. El éxito
de todos los fracasos. La enloquecida
fuerza del desaliento...
΄Ανχελ Γκονζάλεθ (ΙΣΠΑΝΙΑ)
Για να με λένε
Ανχελ Γκονζάλεθ,
για να ΄ναι βάρος στο χώμα η ύπαρξή μου
ήταν αναγκαίο να υπάρξει ένα ευρύ τόπος
και μια μακρά χρονική περίοδος.
Άνθρωποι από θάλασσες κι από στεριές
γόνιμες γυναικείες κοιλιές, και σώματα
περισσότερα σώματα αιφνίδια ενωμένα
σε ένα άλλο νέο σώμα.
Ηλιοστάσιο και ισημερίες έλαμψαν
Με το αλλαγμένο φώς τους, τον διαφορετικό ουρανό τους,
Το χιλιόχρονο ταξίδι της σάρκας μου
Ορειβασία στους αιώνες και στα κόκκαλα.
Από το μακρινό και λυπημένο πέρασμα
Της φυγής του έως το τέλος, επιζώντα
Ναυάγια, κρατώντας
τον τελευταία αναστεναγμό των νεκρών,
Δεν είμαι πια παρά το αποτέλεσμα, ο καρπός.
Αυτό που μένει, σάπιο στα ερείπια.
Αυτό που βλέπεις εδώ,
Αυτό το τόσο μόνο.
Ένα επίμονο σκουπίδι, που επιμένει
Στην καταστροφή του, που πολεμάει ενάντια στον άνεμο,
που προχωρεί στους δρόμους που δεν οδηγούν
πουθενά. Η έξοδος
όλων των αποτυχιών. Η τρελή
δύναμη της αποθάρρυνσης.
για να ΄ναι βάρος στο χώμα η ύπαρξή μου
ήταν αναγκαίο να υπάρξει ένα ευρύ τόπος
και μια μακρά χρονική περίοδος.
Άνθρωποι από θάλασσες κι από στεριές
γόνιμες γυναικείες κοιλιές, και σώματα
περισσότερα σώματα αιφνίδια ενωμένα
σε ένα άλλο νέο σώμα.
Ηλιοστάσιο και ισημερίες έλαμψαν
Με το αλλαγμένο φώς τους, τον διαφορετικό ουρανό τους,
Το χιλιόχρονο ταξίδι της σάρκας μου
Ορειβασία στους αιώνες και στα κόκκαλα.
Από το μακρινό και λυπημένο πέρασμα
Της φυγής του έως το τέλος, επιζώντα
Ναυάγια, κρατώντας
τον τελευταία αναστεναγμό των νεκρών,
Δεν είμαι πια παρά το αποτέλεσμα, ο καρπός.
Αυτό που μένει, σάπιο στα ερείπια.
Αυτό που βλέπεις εδώ,
Αυτό το τόσο μόνο.
Ένα επίμονο σκουπίδι, που επιμένει
Στην καταστροφή του, που πολεμάει ενάντια στον άνεμο,
που προχωρεί στους δρόμους που δεν οδηγούν
πουθενά. Η έξοδος
όλων των αποτυχιών. Η τρελή
δύναμη της αποθάρρυνσης.
Μετάφραση: Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος
El
poema recitado por el propio poeta
