 |
© Lukasz Wodynski
|
Κωνσταντίνος Καβάφης, Μελαγχολία
του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Kομμαγηνή· 595 μ.X.
Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθεται η πληγή.
Kavafis, Melancolía de
Jasón, hijo de Cleandro, poeta de Comagene, 595 d. C.
La vejez de mi cuerpo y mi rostro
es herida de horrible cuchillo.
No aceptaré resignarme.
Y a ti acudo, Arte de la Poesía,
que en cierto modo sabes de remedios;
intentos de aplacar el dolor, con Fantasía y Palabra.
es herida de horrible cuchillo.
No aceptaré resignarme.
Y a ti acudo, Arte de la Poesía,
que en cierto modo sabes de remedios;
intentos de aplacar el dolor, con Fantasía y Palabra.
Es herida de horrible cuchillo.—
Trae tus fármacos, Arte de la Poesía,
que al menos—durante un instante— no se sienta la herida.
