LA GUITARRA
Empieza el llanto
de la guitarra.
Se rompen las copas
de la madrugada.
Empieza el llanto
de la guitarra.
Es inútil callarla.
Es imposible
callarla.
Llora monótona
como llora el agua
como llora el viento
sobre la nevada.
Es imposible
callarla.
Llora por cosas
lejanas.
Arena del Sur caliente
que pide camelias blancas.
Llora flecha sin blanco,
la tarde sin mañana
y el primer pájaro muerto
sobre la rama.
¡Oh, guitarra!
Corazon malherido
por cinco espadas.
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Η ΚΙΘΑΡΑ
Ο θρήνος αρχινάει
της κιθάρας.
Οι κούπες σπάζουν
της αυγής.
Ο θρήνος αρχινάει
της κιθάρας.
Είναι ανώφελο
να την κάνεις να πάψει.
Είναι αδύνατο
να την κάνεις να πάψει.
Θρηνεί μονότονα
όπως θρηνεί το νερό,
όπως θρηνεί ο αέρας
πάνω στο χιόνι που πέφτει.
Είναι αδύνατο
να την κάνεις να πάψει.
Θρηνεί για πράγματα
μακρινά.
Άμμος του θερμού Νότου
που ζητάει άσπρες καμέλιες.
Θρηνεί
βέλος χωρίς στόχο,
νύχτα χωρίς
ξημέρωμα,
και το πρώτο πουλί στο κλαρί
πεθαμένο.
Αχ, κιθάρα
καρδιά
βαριά πληγωμένη
από πέντε σπαθιά.
Μετάφραση: Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος
