Ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό


miércoles, 14 de noviembre de 2012

Juan Gelman: Sobre la poesía








Sobre la poesía
habría un par de cosas que decir/
que nadie la lee mucho/
que esos nadie son pocos/
que todo el mundo está con el asunto de la crisis mundial/ y

con el asunto de comer cada día/se trata
de un asunto importante/recuerdo
cuando murió de hambre el tío juan/
decía que ni se acordaba de comer y que no había problema/

pero el problema fue después/
no había plata para el cajón/
y cuando finalmente pasó el camión municipal a llevárselo
el tío juan parecía un pajarito/

los de la municipalidad lo miraron con desprecio o desdén/
murmuraban
que siempre los están molestando/
que ellos eran hombres y enterraban hombres/y no
pajaritos como el tío juan/especialmente

porque el tío estuvo cantando pío-pío todo el viaje
hasta el crematorio municipal/
y a ellos les pareció un irrespeto y estaban muy ofendidos/
y cuando le daban un palmetazo para que se callara la boca/
el pío-pío volaba por la cabina del camión y ellos sentían que
les hacía pío-pío en la cabeza/el
tío juan era así/le gustaba cantar/

y no veía por qué la muerte era motivo para no cantar/
entró al horno cantando pío-pío/salieron sus cenizas y piaron un rato/
y los compañeros municipales se miraron los zapatos grises de vergüenza/pero

volviendo a la poesía/
los poetas ahora la pasan bastante mal/
nadie los lee mucho/esos nadie son pocos/
el oficio perdió prestigio/para un poeta es cada día más difícil

conseguir el amor de una muchacha/
ser candidato a presidente/que algún almacenero le fíe/
que un guerrero haga hazañas para que él las cante/
que un rey le pague cada verso con tres monedas de oro/

y nadie sabe si eso ocurre porque se terminaron
las muchachas/los almaceneros/los guerreros/los reyes/
o simplemente los poetas/
o pasaron las dos cosas y es inútil
romperse la cabeza pensando en la cuestión/

lo lindo es saber que uno puede cantar pío-pío
en las más raras circunstancias/
tío juan después de muerto/yo ahora
para que me quierás//




Χουάν Χέλμαν
                                                   
                                 Πάνω στην ποίηση

Πάνω στην ποίηση
θα είχα λίγα  πράγματα να πω/
κανείς δεν την διαβάζει πολύ /
κι αυτοί που τη διαβάζουν  είναι λίγοι/
όλοι είναι με το θέμα της παγκόσμιας κρίσης / και

με το θέμα του να τρώνε  κάθε μέρα / είναι
ένα σημαντικό θέμα / θυμάμαι
όταν πέθανε από  την πείνα ο θείος Χουάν /
έλεγε ότι δεν νοιαζόταν ούτε αν είχε να φάει κι ότι δεν υπήρχε πρόβλημα /

αλλά το πρόβλημα ήταν μετά /
που δεν υπήρχαν χρήματα για το φέρετρο /
και όταν πέρασε τελικά το δημοτικό φορτηγό για να τον πάρει
ο θείος Χουάν φαινόταν σαν  ένα μικρό πουλί /

και κείνοι του δήμου τον κοίταξαν με καταφρόνια ή περιφρόνηση /
μουρμούριζαν
 τους ενοχλούσε πάντα /
που εκείνοι ήταν άνθρωποι που θάβονταν ως άνθρωποι  / και
όχι πουλιά, όπως ο θείος Χουάν/ ειδικά

επειδή ο τύπος τραγουδούσε πιπ-πιπ ολόκληρο ταξίδι
μέχρι το δημοτικό αποτεφρωτήριο /
Είναι ήδη φαίνεται ασεβές και ήταν πολύ προσβλημένοι /
και όταν του έδωσαν ένα χαστούκι για να κλείσει το στόμα /
το πιπ-πιπ πετούσε γύρω από την καμπίνα του φορτηγού κι ένιωσαν
πως τους έκανε πιπ-πιπ πάνω  στο κεφάλι /
Ο θείος Χουάν ήταν έτσι/ του άρεσε να τραγουδάει /

και δεν έβλεπε γιατί ο θάνατος ήταν λόγος να μην τραγουδάει /
Μπήκε στο φούρνο τραγουδώντας πιπ-πιπ / βγήκαν οι στάχτες του και τσίριξαν λίγο /
κι οι δημοτικοί συνάδελφοι του εξέτασαν τα γκρι παπούτσια της ντροπής / μα επιστρέφοντας

στην ποίηση /
οι ποιητές σήμερα περνούν πολύ άσχημα /
κανείς δεν τους διαβάζει πολύ / κι αυτοί  που τους διαβάζουν είναι λίγοι /
το επάγγελμα έχασε  το κύρος / για έναν ποιητή είναι  κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολο

να κερδίσει  την αγάπη μιας κοπέλας /
να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος / που κάποιος μπακάλης τον εμπιστεύεται /
και  κάποιος πολεμιστής κάνει κατορθώματα για να τα τραγουδήσει /
κι ένας βασιλιάς που πληρώνει κάθε στίχο με τρία χρυσά νομίσματα /

και κανείς δεν ξέρει αν αυτό συμβαίνει επειδή τελείωσαν
τα κορίτσια /οι  παντοπώλες /οι  πολεμιστές / οι  βασιλιάδες /
ή απλά οι ποιητές /
ή συνέβησαν και τα δύο κι είναι άχρηστο
να σπάσεις το κεφάλι σου για να σκεφθείς γι΄ αυτό το  θέμα /

πόσο ωραίο να ξέρεις ότι κάποιος μπορεί να τραγουδήσει πιπ-πιπ-
στις πιο σπάνιες περιπτώσεις /
ο θείος Χουάν μετά το θάνατο /  κι εγώ τώρα
θέλω να/ /

Μετάφραση: Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος